در آستانه ۱۳ مهر روز جهانی معلم هستیم. معلمان در سالهای اخیر مبارزات پرشوری را پیش بردند. با پایان تعطیلی مدارس و مراکز آموزشی دور جدیدی از اعتراضات معلمان شروع شده است. اجتماع معلمان حق التدریسی در مقابل مجلس و اجتماع معلمان خمینی شهر روز ٤ شهریور مقابل اداره آموزش و پرورش تنها مواردی از اعتراضات اخیر است.
سال گذشته اعتراضات معلمان سیمای سیاسی جامعه را بشدت تحت تاثیر خود قرار داد. اعتراضات گسترده و پی در پی معلمان از نظر ابعاد در سه دهه گذشته، چه در ایران و چه در کشورهای منطقه، بیسابقه بود. اما این اعتراضات در عین حال از کمبودهائی رنج میبرد. حاكم بودن خط سازشكار ملی – اسلامی اساس این كمبود را تشكیل میداد. دخالت ندادن توده معلمان در روند تصمیمات و تعیین تاکتیکها، فقدان یک چشم انداز مبارزاتی مرحله ای بویژه در تقابل با سیاستهای سردواندن مجلس و وزارت آموزش و پرورش و نهادهای دولتی، و نبود یک چتر سراسری سازمانی و رهبری متکی به پتانسیل رادیکال اعتراضی موجود توده معلمان، از کمبودهای اساسی دیگر این جنبش و زمینه تسلط گرایش ملی – اسلامی بر این اعتراضات بود. گرایش حاكم در رهبری این جنبش تلاش میکرد با تابلوی "صنفی" و "اعتراض قانونی"، انرژی و پتانسیل اعتراضی توده معلمان را به مجاری اداری احاله داده و مهار کند. نتیجه این سیاست درجه ای سرخوردگی و پراکندگی در میان معلمان بود که راه را برای سرکوب رژیم اسلامی هموار كرد.
تجارب تاکنونی اعتراضات معلمان نشان میدهد که راه پیشروی این مبارزات و چشم انداز پیروزی در یک تشکل سراسری، جلو آمدن گرایش رادیكال – سوسیالیستی، تضمین دخالت مستمر معلمان مدارس و مناطق در روند این مبارزات، جلب حمایت دانش آموزان و خانواده هایشان، و مهمتر جلب همبستگی جنبشهای اعتراضی و پیشرو در جامعه است.
معلمان اگر میخواهند این دور از مبارزاتشان بار دیگر توسط رژیم و وعده های پوچ "نمایندگان مجلس" و وزارت آموزش و پرورش به هدر نرود، لازم است در اشکال دقیقتری عمل کنند. از جمله باید مطالباتشان را بعنوان خواستها و مانیفست معلمان ایران در ابعادی سراسری و متحد کننده تهیه و تنظیم کنند. بیانیه ها و قطعنامه های مشترک را مبنای حرکت و اعتراض خود در چهارگوشه ایران قرار دهند قرار دهند و نیروی وسیع معلمان و دانش آموزان را پشت آن بسیج کنند. معلم تنها زمانی در صحنه اعتراضی متحد میشود و متحد میماند که راسا در لحظات این اعتراضات دخیل باشد و از منافع اش دفاع کند. مجمع عمومی معلمان مدارس در مناطق مختلف بسهولت میتواند این امر را پاسخ دهد. همینطور این اعتراضات باید دیوار "صنف معلم" را بشکند و به امری اجتماعی و رکنی از تلاش علیه فقر و مذهب و برای رفاه عمومی و آزادی بیان تبدیل شود. معلمان نمیتوانند
بدون حمایت جنبشهای اعتراضی مانند جنبش کارگری، جنبش زنان، دانشجویان و دانش آموزان، قدمهای محکمی بردارند. معلمان از هم اکنون لازم است تبلیغات خود را از سطح وبلاگها فراتر ببرند و با انتشار نشریه ای صدای معلم را بعنوان یک جنبش مهم اعتراضی در جامعه همگانی کنند. برای بسیج نیروی حمایتی تلاش کنند و طیف وسیعی از معلمان بعنوان فعالین و سخنگویان این جنبش در مقابل جامعه قرار بگیرند. رهبران و فعالین رادیکال و برابری طلب و سوسیالیست معلمان در این دور وظایف مهمی بعهده دارند و باید نقش سیاسی خود را در پیشبرد اصولی این مبارزات ایفا کنند.
اعتراضات معلمان بخشی از اعتراض برحق مردم ایران علیه فقر و فلاکت و اختناق و مذهب و اسلام است. این اعتراضات و اجتماعات باید مورد حمایت پرشور بخشهای دیگر طبقه کارگر و جنبشهای آزادیخواه قرار گیرد. پپیشروی معلمان در این مبارزات راه را برای پیشروی کل جنبش اعتراضی و آزادیخواهانه در ایران هموار میکند و تلاش رژیم اسلامی برای تنگ کردن حلقه اختناق را نقش بر آب میکند. از اعتراضات معلمان حمایت کنید.
روز جهانی معلم را تبریک میگوئیم و از تمامی معلمان میخواهیم که این روز را به ۱۰ اکتبر (۱۸مهر) روز جهانی علیه اعدام و علیه رژیم صد هزار اعدام گره بزنند!
